Dag 35, camper inleveren en vliegen naar huis..... Wat vijf weken geleden nog zo ver weg leek, is nu al werkelijkheid. We zitten op dit moment in het vliegtuig, terug naar Nederland en het is 3.17 uur. Vigo slaapt op m'n schoot, Ron doezelt naast me en de meiden slapen of kijken film. Onze gevoelens zijn gemengd. Vigo wil niet terug naar huis, maar wel naar opa en oma. Ook Kiki wil wel naar iedereen in Nederland toe, maar ja stoppen met vakantie, blijft lastig. Michelle heeft er nu al zin in om binnenkort te gaan stappen met d'r vriendinnen. Ja, kleine meisjes worden groot, 16 jaar dus eindelijk met je eigen ID de kroeg in! Lisa is nog wat dubbel. Met z'n zessen in een camper, zoveel plezier maken en beleven is wel heel erg leuk en genieten. Maar nog even vakantie om met vriendinnen lekker overal te hangen...... en daarna naar de middelbare, heel spannend, maar ook zo gaaf! Ach, Ron en ik hadden zoals altijd nog weken willen blijven.... Nog meer zien en ervaren in dit prachtige land. Maar naar kantoor, waar we het volste vertrouwen in hebben dat alles op rolletjes loopt zonder ons, is toch ook wel weer heel lekker. We hebben zo veel plannen voor de komende jaren, Vigo's Kinderopvang blijft groeien! Zeker met het geweldige team collega's waar we nu mee mogen samenwerken! Zo dommel ik af en toe wat weg en denk ik aan onze plannen en zet ik ook al weer kleine stapjes in de voor mij 'normale' nederlandse wereld. Pffff en wat is het snel gegaan, want over precies een week krijgen we de sleutel van ons nieuwe fantastische huis in Spakenburg aan de haven! Zo gaaf, het wordt echt een heerlijk familie huis, waar vrienden, familie en kinderen altijd welkom zijn! Ook hiervoor hebben Ron en ik de grootste plannen! Mmmmmmmm, toch niet zo heeeeeel erg om straks weer in Nederland te zijn. Maar wat hebben we ons laatste dagje gedaan? Vanmorgen om acht uur zijn we opgestaan. Kiki, Vigo en Ron naar de familie badkamer voor een opfris beurt. Michelle, Lisa en ik, proppen vooral heel veel kleren in de was tas en zoeken voor de rest onze spullen bij elkaar. Rond negen uur zijn de tassen van de meiden gepakt en gaan we ontbijten in het restaurant. Het standaard ontbijt bestaat uit: gebakken eieren, tomaat, worst, bacon en patat. Ik slik even en besluit 3 standaard ontbijt te bestellen en 4 tosti's. Gelukkig maar, want ik blijk niet de enige te zijn, die s' morgens geen patat weg krijgt..... Na het ontbijt buiten op het terras, wordt het serieus tijd om echt alles in te pakken en op te ruimen. Michelle en Lisa gaan douche en tutten, Kiki en Vigo naar de speeltuin en Ron en ik zetten alles wat mee moet buiten de camper. De twee extra koffers zij geen overbodige luxe, want al die breekbare souvenirs en dierenhuiden willen we graag zonder letsel in Nederland uit pakken! Ron pakt alles handig in en na een uurtje moeten alleen de laatste rommeltjes nog worden opgeruimd. Wanneer Ron in de camper een verkeerde draai maakt, schiet het hem in z'n rug en staat hij gelijk helemaal schuin. Na een kleine vloek en wat rekken en strekken, blijkt het wel echt mis te zijn. Grrrrrrrrrr... Maar alweer blijft Ron optimistisch. Hij neemt iets tegen de pijn en besluit buiten nog wat te strekken en uurtje te gaan slapen op het gras. Ok, als hij er geen probleem van maakt, dan ik ook niet. Dus ik gebruik de tijd om alles na te lopen en zelf lekker te douche. Samen met Michelle en Lisa zet ik de tassen en koffers in de camper, doen Kiki en Vigo de afwas en als dan echt alles klaar is, gaan we een ijsje eten op het terras. Om twaalf uur maken we Ron wakker en gelukkig helpen de in Afrika gekochte pijnstillers met iets speciaals erin erg goed. Ron kan gelukkig zelf rijden..... Ik allang blij, want ik zag mezelf nog niet echt door Johannesburg rijden in de camper! Rond half twee rijden we al langs het camper depot. Aangezien we pas om half 4 hebben afgesproken, hebben we nog twee uurtjes om te lunchen en alles wat we niet mee terug nemen weg te geven. Na een paar minuten rijden zien we een jongen van een jaar of twaalf aan de kant van de weg een paar vruchten proberen te verkopen. We stoppen en geven hem twee zakken met etenswaren. Helemaal blij, zet hij ze trots goed dichtgevouwen onder z'n tafeltje. Een stukje verderop een jongen van een jaar of 10 wachtend op de schoolbus. Hij heeft een school uniform aan, maar de broek zit vol met gaten en z'n schoenen versleten. Kiki stapt uit de auto en geeft hem de leren voetbal, waar we veel plezier aan hebben beleefd deze vakantie! Alweer blije gezichten. Bij het jonge tje omdat hij een mooie bal krijgt en bij Kiki omdat het haar een goed gevoel geeft. Een paar straten verderop staan midden in een verlaten stuk weiland twee in elkaar getimmerde huisjes van planken en plastic. Er loopt een man van begin 60 kreupel op het pad. Hij gebruikt een stuk tak als kruk. Ik vraag aan Ron of hij hier wilt stoppen. Ik loop naar de man toe en vraag hem of hij hier leeft met een gezin en kinderen. Hij verteld dat hij hier met z'n zoon en zijn gezin woont, 7 kinderen. Z'n vrouw is dood. Ik vraag hem of hij wat spullen van ons wil hebben, die wij niet meenemen naar Nederland. Hij begon te huilen en was zo blij. We gaven hem alles wat we nog hadden. Behoorlijk wat etenswaren, kruiden, verzorgingsproducten, speelgoed, klei, kleding en de andere twee ballen. Het was de gelukkigste dag van z'n leven dat hij z'n kleinkinderen als ze uit school kwamen iets kon geven, dat had hij nog nooit gekund. Ook een volle koelkast had hij in jaren niet gehad. Na een paar minuten reden we weg en voelde ik me in dit land een verschrikkelijk rijke blanke, wat een rot gevoel. Maar deze man die blij was met alles, gaf dan weer een beter gevoel. Zoals we al eerder op het blog hebben gemeld, de apartheid moet over zijn, maar is nog erg duidelijk aanwezig. Weer terug op de hoofdweg, zag Ron een leuk restaurant voor de kinderen. Trampolines, draaimolen en klimhuis. Tevens een terras in de zon. De juiste plek voor onze laatste maaltijd hier in Zuid Afrika. En Ron kreeg gelijk, heerlijke salades, goede pasta's en iedereen heeft zich uitstekend vermaakt. Om klokslag half vier waren we bij het camper depot. We werden vriendelijk ontvangen en samen met een medewerkster liepen we de 'schade ' door. Maar dat viel reuze mee. Uiteraard komt dat vooral door onze geweldige chauffeur Ron, die toch een aantal keer in zeer lastige situaties heeft gestaan. Op een kapot opstap krukje, wijn glas en niet schoongemaakte wc na, was alles in orde. Mooi, bagage in het busje en op naar het vliegveld 10 minuutjes verderop. Om vijf uur waren we ingecheckt en stonden we in de vertrekhal. Wel leuke winkels, maar Ron met z'n rug en Kiki en Vigo beetje uitgelaten aan je hand, zag ik tot 23 uur vanavond winkelen niet goed komen. Ron zag een bordje KLM Lounge. Oh, misschien mogen wij daar ook naar binnen? De lounge bleek alleen voor busines class te zijn. Ok, is er dan ergens anders een ruimte waar we kunnen zitten? Nee, alleen in de hal........ En dat nog 6 uur, geen slim plan. Maar na even door vragen en het betalen van uiteindelijk maar honderd euro mochten we ook gebruik maken van de lounge. Feest! Lekkere stoelen, koelkasten vol met allerlei soorten drinken, lekkere snacks en heel veel computers met internet! Ik heb de kinderen niet meer gezien of gehoord. Michelle en ik hebben ons opgeofferd om te gaan winkelen om het laatste geld op te maken! En wat hebben we gekocht? De nieuwste Hugo Boss geur voor Ron! Nee hoor, we zijn geen slijm ballen, we zijn gewoon heel lief! Zo ging het wachten toch nog snel om en om 23.00 uur gingen we aan boord, met 4 vrolijke kinderen. De eerste uurtjes is iedereen druk met het bekijken van alles op ieders eigen media center. ( voor de niet vliegende lezers onder ons. We vliegen met KLM en het is een lange vlucht. Iedere vliegtuigstoel is dan uitgerust met een soort media center. Hierop kun je uit ruim 100 films kiezen, tv series, muziek en spelletjes spelen. Je kunt zelfs spelletjes spelen met andere passagiers in het vliegtuig. De man schuin tegenover mij is al een aantal uur aan het schaken tegen een andere passagier in het vliegtuig! Heel handig en ook erg leuk) Verder zijn de kinderen aan het begin ook nog druk met alles wat je krijgt; kussen, deken, oortelefoontjes, nootjes, drinken, warme maaltijd, toetje, koffie, thee enzo.... Op dit moment eet ik trouwens een soort Magnum, die ik net krijg aangereikt. Het is nu 4.28 uur en zo'n beetje iedereen slaapt. Voor iedereen die het leuk vind om te weten, de vlucht informatie van dit moment: We vliegen nu over Agadez, 914 km per uur, de geplande aankomsttijd is 10.04 en het is buiten - 49 graden. Nu ik kijk na een slapende Vigo realiseer ik me hoe trots ik ben op al de kids. We zijn 5 weken weg geweest en alles is geweldig gegaan. Iedereen iedere keer maar weer enthousiast en vrolijk, weinig tot geen boze gezichten en nooit iemand die zei; ik heb d'r geen zin in! Oh, toch wel Kiki af en toe als het toch echt tijd was om naar bed te gaan ;) Ik zou dan ook iedereen die twijfelt om zo'n reis te maken, motiveren om het te doen. Uiteraard realiseer ik mij, dat niet iedereen het zomaar kan doen. Maar ik ben er wel achter gekomen, dat als je echt wil het ook kan. Na een gesprek met een hele enthousiaste vrouw, moeder van drie kinderen (6,8 & 9 ) Zij en haar man zijn gek op reizen. Het zien van anderen culturen andere landen. Maar 3 kinderen opvoeden is ook niet goedkoop. Toch willen ze iedere 3 jaar met hun kroost minimaal een maand reizen naar een verre bestemming. Zij vertelde dat zij 3 jaar sparen, om zo'n reis te kunnen maken. 3 jaar lang, laat zij avondjes stappen met vriendinnen, feestjes, dagjes weg en uit eten zoveel mogelijk achterwegen om te kunnen sparen voor een reis met haar gezin. Als je mij voor deze reis dit verhaal had verteld, zou ik hebben getwijfeld of ik dat ook zou hebben gedaan. Maar nu ik deze weken dit met ons gezin heb mogen ervaren en beleven, weet ik zeker dat ook ik deze keus zou maken! Lieve Lezers van ons blog, wat ben ik trots op deze blog. Deze blog is samen met de dvd die we hebben gemaakt met al onze belevingen een geweldige herinnering. We hopen dat jullie met veel plezier onze blog hebben gevolgd en we jullie een stukje hebben mee kunnen laten beleven van deze onvergetelijke trip en het bijzondere land Zuid Afrika! En voor iedereen die heeft geschreven wel een beetje jaloers te zijn, ik begrijp het maar denk eraan: Leef je leven en geniet! Dikke kus en heel veel liefs van ons allemaal, namens een nu wel wat luie Hester :)