Dag 26, met moeite camping in Swaziland bereikt...... Nou ik mag het verhaal van de tocht naar Swaziland schrijven. Half 12 woensdagavond. Nog even genieten van het smeulende kampvuur. De meiden zijn aan de tocht naar de wc's begonnen en ik kan ze de hele weg horen. Om de beesten weg te jagen denk ik hahaha. Maar goed, de reis.... We verlieten Sodwana in de regen. Er kon sowieso niet meer worden gedoken omdat de zee te wild was dus een goede keuze om een extra dag in Swaziland door te brengen. We kiezen er voor om eerst terug te rijden naar hluluwe omdat we anders veel gravel wegen moeten rijden. De N2 op richting Swaziland verloopt spoedig en er is weer veel te zien. Iedereen langs de weg schijnt de regen niet te deren. Schoolkinderen zwaaien nog steeds vrolijk en stampen in de plassen. Bij de grens ligt Michelle nog steeds te maffen maar nu moet ze er toch echt uit want ik heb de paspoorten uit de kluis nodig. Hoge hekken en prikkeldraad markeren de grens. Wij eerst maar allemaal naar binnen om te laten zien wie we zijn, mooie stempel en we mogen zuid Afrika uit. We rijden swaziland binnen en daar komen we in het echte Afrika. Bureaucratie ten top. Oud gebouw met scheuren en overal emmers om de regen op te vangen, ordners tot aan het plafond in een hoek en eerst een bordje immigratie. Alles wordt keurig gecheckt. Daarna naar het loket voor een vignet. Ja, 50 rand als je op de weg wil rijden.... Maar goed, alles geregeld en we mogen nu echt doorrijden. Het eerste stuk begint goed. Net als ik me begin af te vragen waar dat vignet voor is komen we op een verharde weg. Zo rijden we helaas in de regen naar onze bestemming. Je kunt zien dat het allemaal wat informeler is en de mensen in andere omstandigheden leven. Hier geen mooie huizen maar veelal golfplaten en beehives hutjes. Maar wel allemaal vrolijke en aardige mensen. We komen in manzini en Hester... Hier rechts. Weet je het zeker? Eh eh eh, ja hoor ik weet het zeker. Ok naar rechts dan maar... We komen vervolgens midden in een township uit en we worden bekeken alsof we werkelijk compleet verdwaald zijn. Wat uiteindelijk ook zo blijkt te zijn. Are you lost wordt ons nog toe geroepen.... Na een tijdje de compleet verkeerde kant opgereden te zijn komen we er achter dat we beter kunnen keren. Hele stuk weer terug maar manzini. Aha, hier zitten we weer op de goede weg naar mbabane. Hester? Ja ron. Waarom gingen we eigenlijk naar rechts? Nou, ik zag plaatsnamen met allemaal dezelfde letters dus ik dacht.... Waaaat, ja je leest het goed hesters logica.... En bedankt voor alweer een prachtige tocht door een township..... Mooi. Nu de goede afslag volgens de routebeschrijving.... We zitten op een gegeven moment al ver voorbij Mbabane maar geen afslag naar de plek waar we naar toe moeten. Dan maar weer terug. We zijn nu toch lekker bezig en we willen graag voor donker op de bestemming aankomen. En ja hoor. We kiezen een afslag die zowaar de juiste blijkt te zijn. Al twijfelen we nog wel enigszins. Na nog een stukje gravel komen we op de plek van bestemming. Mliwane main Gate. Inchecken voor twee dagen en we begrijpen dat we nog 3,5 km naar het camp moeten rijden. De Ranger bij de poort vertelt wel waar je heen moet. Ok. De Ranger vertelt en wijst ons in zijn beste Engels. You go right en left and you restcamp. Hij lacht er ook heel vriendelijk bij. Na een paar honderd meter wordt het al duidelijk dat de regen de weg onmogelijk heeft gemaakt. De banden zitten onder het slijk en geven geen enkele tractie of houvast meer. We glijden alle kanten op en Hester gilt het uit.... Van ellende dan. We kunnen het restcamp echt niet vinden en glijden met gevaar voor eigen leven over de paden. Omhoog is schier onmogelijk en op een gegeven moment stapt iedereen op bevel van Hester uit. Laat die gek het alleen maar opknappen, wij filmen wel. Ik kom met klaar geweld en veel glijden heelhuids boven en vervolgens moet ik nog steiler omhoog. Dat gaat hem niet worden. Ik weer achteruit terug glijden, dwars op de weg. Vigo vindt het prachtig en staat te springen om vervolgens onderuit te gaan op te staan en weer onderuit tevgaan als ware het ijs. Helemaal onder de modder... Iedereen lachen natuurlijk... We zijn omgedraaid en konden een redelijke route vinden naar de main Gate. Daar stond inmiddels een sjagerijnige blanke zuid Afrikaan die eiste dat de Ranger bij hem in zou stappen om de goede weg te wijzen. Konden wij er gelijk achteraan. En ja hoor, er was blijkbaar een veilige route. Gelukkig heelhuis aangekomen. Nog net een beetje licht om in te checken en een plekje te zoeken op de camping. En om alles compleet te maken reden we hier ook nog eens verkeerd.... Kon nog net een paar sjagerijnige lieden ontwijken die net heel rustig een groepje zebra's stond te bewonderen. We zijn geen vrienden geworden.... Maar, zoals altijd komt het allemaal goed. Een prachtig plekje midden in de bushbush. Picknicktafel en braaiplaats, electra en nyala's die nieuws gierig komen begroeten... Heerlijk eten in het restaurant met impala curry en een heerlijke fles wijn... Wat wil een mens nog meer na zo'n dag. De sterrenhemel is adembenemend en de stilte oorverdovend... Ik ga nog heel even hiervan genieten en dan slapen. Enne, Michelle en Hester waren vandaag geen partij. Hahaha